Φραγκολεβαντίνοι ή απλώς Λεβαντίνοι (τουρκικά: levantenler) ονομάζονταν οι δυτικοί από την Ευρώπη που είχαν μεταναστεύσει και ζούσαν μόνιμα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία για οικονομικούς και κυρίως εμπορικούς λόγους. Η λέξη είναι σύνθετη, Φράγκος για τους κατοίκους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ήταν ο Ευρωπαίος Καθολικός στο θρήσκευμα και Λεβάντε σημαίνει η Ανατολή. Οι Φραγκολεβαντίνοι ήταν κυρίως Ιταλοί και Γάλλοι έμποροι και ανήκαν στην άρχουσα τάξη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Στην Αλεξανδρούπολη οι Φραγκολεβαντίνοι καταγόταν κυρίως από την Αδριανούπολη και ήρθανε στη πόλη ως αρχιεργάτες του σιδηροδρόμου. Φτιάξανε μια αρκετά δυναμική κοινότητα, αρχικά κατοίκησαν στην ανατολική είσοδο της πόλης στα Καραγατσιανά και κέντρο τους ήταν η καθολική εκκλησία του Αγίου Ιωσήφ, ο οποίος ανακηρύχθηκε Ενοριακός το 1898.
Σημαντική ήταν οι δράση των καθολικών μοναχών του τάγματος των Ελασσόνων Αδελφών του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης στην εκπαίδευση της Αλεξανδρούπολης. Οι Φραγκισκανίδες μοναχές ίδρυσαν νηπιαγωγείο, δημοτικό σχολείο και σχολή θηλέων καθώς και την ιταλική σχολή «Αγ. Φραγκίσκος» που στεγαζόταν στο καπνομάγαζο και καταστράφηκε από πυρκαγιά το 1904.
Η παρουσία τους στην Αλεξανδρούπολη άρχισε να ελαττώνεται μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο καθώς πολλοί απ’ αυτούς εγκατέλειψαν την πόλη αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον, είτε στην Ευρώπη, είτε σε μεγάλα αστικά κέντρα. Οι Φραγκολεβαντίνοι είχαν έναν αστικό τρόπο ζωής καθώς είχαν συνεχή επαφή με την Ευρώπη. Συνέβαλλαν στην πολυπολιτισμικότητα αυτής της πόλης καθώς της πρόσφεραν έναν κοσμοπολίτικο αέρα.
Χαρακτηριστική είναι η φράση της Μερόπης Κολλάρου η οποία μας μίλησε με πολύ αγάπη για την κοινότητα, ότι πατρίδα των Φραγκολεβαντίνων ήταν ο πολιτισμός τους και η παιδεία τους.
